“Wie zou ik zijn geweest als ik nu nog in Nederland woonde?”

“We zaten in de auto en mijn vader zei: ‘We hebben een besluit genomen.’ Even later zaten mijn broertje en ik op de bank en werd ons verteld dat we naar Frankrijk zouden gaan verhuizen”, aldus Ilse Bassant (19 jaar). Zij woont sinds haar tiende in Frankrijk. Maar wat voor psychologische gevolg brengt emigratie met zich mee?

Verhuizen

Ilse is samen met haar ouders en broertje negen jaar geleden naar Frankrijk verhuisd. Toen Rob, haar vader, 28 jaar was, was hij in de streek van waar zij nu wonen. Hij wist het toen al zeker, als hij met pensioen zou gaan, zou hij hier belanden. “Om een droom uit te laten komen, moet je er voor werken. We hebben toen een huis in Frankrijk gekocht en in onze vrije tijd zijn we heen en weer gaan reizen om het op te knappen”, aldus Rob.  

“Ik was niet verbaasd toen mijn ouders vertelden dat we zouden gaan verhuizen, het speelde al een tijdje”, vertelt Ilse. Volgens psychologe Marieke Stevens is het een goede zaak om kinderen bij het besluit te betrekken: “Wees eerlijk tegen je kinderen en vertel duidelijk wat er speelt. Vertel waarom jullie gaan verhuizen, voor hoe lang en hoe het nieuwe leven eruit zal gaan zien.” 

Het is voor een peuter anders om te verhuizen naar een ander land dan voor een puber, aldus psychologe Stevens. “Een kleuter, peuter of basisschoolleerling is meer afhankelijk van zijn of haar ouders dan een puber dat is. Bij een puber zijn de leeftijdsgenoten belangrijker dan dat de ouders op dat moment zijn.”

School

Ondanks dat Ilse nog basisschoolleerling was, vond ze de overgang lastig. Als buitenlander moet je in Frankrijk het eerste jaar dertig uur per week Franse les volgen met daarnaast basisvakken zoals Wiskunde en Geschiedenis. “Dat was moeilijk, ik had les met veel mensen die ik niet kende, moest met de bus naar school en het was ver weg van mijn ouders. Beetje bij beetje ging het beter”, zegt Ilse. “Het is voor een kind eenzaam als die de taal nog moet leren”, vertelt Stevens. “Het is dan moeilijker om te communiceren en zo heb je minder contact met je nieuwe omgeving.” 

Het Franse leven

Ilse vraagt zich af en toe nog wel eens af hoe haar leven eruit gezien zou hebben, als ze nu nog in Nederland woonde: “Wie zou ik nu zijn geweest? Of simpelere zaken, wat voor cijfers zou ik halen?”  

“Wij leven als Franse burgers in Frankrijk en niet als Nederlanders”, vertelt Rob. Toch behouden ze een Nederlandse tintje in hun leven: “Thuis praten we gewoon Nederlands en we hebben ook Nederlandse televisie. Hier hebben we zelf voor kozen, omdat dit het makkelijkste is. Ik ben jaloers op kinderen, die hebben de Franse taal het snelst opgepakt.”

Ondanks dat het in het begin lastig was voor Ilse, heeft ze nu een prettig leven opgebouwd in Frankrijk. Als je haar de vraag stelt of ze zich meer Frans of meer Nederlands voelt, zegt ze volmondig Frans.